Onze reis voor een kindje en Corona die daar een stokje voor steekt

Alles was geregeld. We zouden deze juli naar Canada vliegen om daar een grote stap te zetten in onze kinderwens. En toen kwam Corona die heel de wereld op zijn kop zette, zo ook de onze. Gisteren werd duidelijk dat we deze zomer niet naar Canada kunnen en dat doet pijn. Ik denk dat dat ook de reden is dat ik deze blog schrijf, ik moet wat met die pijn. En misschien helpt delen wel, in ieder geval het van me af schrijven. Misschien levert het ook wel hulp/steun op of herkenning van iemand die hetzelfde doorgaat.

Diegenen die deze blog lezen zullen mijn man en mij denk ik kennen, maar is dit niet zo dan even een korte inleiding. Wij zijn Hilje (29) en Ruud (33), een homokoppel wonend in het mooie Valkenburg ZH. Dichtbij het strand en de zee, én dichtbij het mooie Leiden waar we elkaar ontmoet hebben. Hilje is marketeer en Ruud kinder- en jeugdpsycholoog.  De titel zegt het al: wij hebben een diepgewortelde kinderwens en zijn al zo’n 2 jaar bezig om deze werkelijkheid te laten worden. Het begon met oriëntatie. We hebben veel op internet gezocht en zijn twee keer naar een bijeenkomst geweest van de Stichting ‘Meer dan gewenst’. Dit voelde heel bijzonder.. want wat waren er veel andere mensen, met name homokoppels, met dezelfde vragen en dus ook dezelfde wens. We kregen veel informatie over de verschillende manieren om aan je kinderwens te voldoen: adoptie, pleegzorg, co-ouderschap en draagmoederschap. We hebben ons er goed in verdiept en zijn uitgekomen op draagmoederschap. We willen graag de opvoeding voor ons kindje, al dan niet kinderen, zelf doen. Ik stond ook nog wel open voor co-ouderschap, maar Hilje ziet dit niet zitten. En een keuze als deze kan en moet je alleen maken als je er samen volledig achter staat.

Draagmoederschap dus…. Dat is nog niet zo makkelijk. In Nederland mag je niet openlijk op zoek naar een draagmoeder, is de wet- en regelgeving nog niet zo ingericht dat je als wensouder goed beschermd wordt door het recht en toen we begonnen met zoeken waren er nog niet echt klinieken die homo-stellen via draagmoederschap wilden helpen. Inmiddels zijn die er wel, maar die willen enkel helpen als je het gehele traject in Nederland uitvoert.

In onze vrienden en kennissenkring hadden we op dat moment ook niet iemand die we konden vragen onze draagmoeder te zijn, en misschien ook niet durfden. Je moet een grote drempel over om zo’n verzoek te doen. Via de documentaire ‘Het zaad en de 11 eitjes’ kwamen we bij Canada uit. Canada en de VS staan ook het beste aangeschreven voor draagmoederschap. In Canada is draagmoederschap altruïstisch; de draagmoeder krijgt een onkostenvergoeding. Maar vergis je niet, het traject is nog steeds ontzettend duur. Alles bij elkaar ben je ongeveer 80.000 tot 100.000 euro kwijt aan alles wat er bij komt kijken. Met name de kliniek en het draagmoederschapbureau vangen veel geld.

Tijdens onze oriëntatie en zoektocht gebeurde iets wonderbaarlijks.. Hiljes zus (Renske) bood aan onze eiceldonor te zijn! We kunnen nog steeds niet bevatten dat ze dit voor ons wil doen. Op deze manier komen beide genenlijnen terug in ons kind, een mooiere manier is er eigenlijk niet. We konden dus verder met onze reis. We vonden een kliniek in Canada, we deden de nodige medische testen in Nederland, en afgelopen februari vonden we ook een draagmoeder in Canada. Alle condities die nodig zijn om een kindje te krijgen. Deze juli zou het gaan gebeuren. We zouden samen met Renske afreizen naar Canada, zodat zij daar een hormoonkuur kon doen, er eitjes geoogst konden worden, ik ‘mijn pakketje’ ook kon afleveren en er embryo’s gecreëerd kunnen worden. Als het lukte zou er in september een plaatsing bij onze draagmoeder zijn.  2 weken na onze aankomst, zou Renske’s gezin overkomen zodat zij samen daarna een prachtige reis door Canada zouden maken.
                

BAM toen kwam Corona.  De grenzen van Canada zijn in ieder geval tot eind juli dicht. Onze reis en de reis van Renske's gezin kan niet doorgaan. En door de verplichte quarantaine zouden Renske en wij in plaats van 3 weken 5 weken naar Canada moeten. Met een gezin en een baan is dit voor nu niet haalbaar.

Terug naar start. Ondanks dat het niet zo is, voelt het wel zo. Een nieuw plan maken is onder deze Corona-omstandigheden bijna niet mogelijk, we weten niet wanneer grenzen weer open gaan of de quarantainetijd wordt ingetrokken, of wat als er een 2^e uitbraak komt? Dan zitten we met hetzelfde probleem. Het is komende tijd verdragen dat we geen plan kunnen maken, we zitten met veel onzekerheden.. en dat doet pijn. Dit is iets wat we zo graag, en als ik voor mezelf spreek al zo lang, willen. Er gaat van alles door mijn hoofd. Moeten we het dan toch dichter bij huis zoeken? Zullen we dan één van onze vriendinnen vragen nu het medisch gezien ook gewoon in Nederland kan? Is er misschien iemand in onze omgeving die het eigenlijk graag zou doen? Renske wordt in december 38, hoe lang hebben we om van haar eitjes gebruik te mogen en kunnen maken? Zoveel vragen, onzekerheden. Ik denk dat onze wens zo diepgeworteld ligt, dat de machteloosheid die we nu ervaren zoveel pijn en verdriet doet.

Tegelijkertijd geven we niet op. Misschien is het even ‘terug naar Af’ maar mogen we (voor de Monopoly spelers onder ons) ergens binnenkort een Kans-kaart pakken, en kunnen we toch verder op onze reis. Ik hoop over een paar maanden weer een blog te schrijven met een ander geluid.

Liefs Ruud (en ook van Hilje)